‘Mam, je hoeft echt niet meer mee te lopen hoor. Ik kan het wel zelf.’ Jade probeert haar handje los te wringen uit haar moeders grote hand. Haar moeder lijkt haar niet te horen en stapt door richting het schoolgebouw. Abrupt houdt Jade halt. ‘Mahààm!’

Nu draait Wendy zich om naar haar dochter. Ze hurkt naast haar en stopt één van Jades vele rode krullen achter haar oor.

‘Wat is er, moppie?’ vraagt ze.

‘Ik kan wel zelf verder,’ zegt Jade zacht, ‘je hoeft niet meer mee naar binnen.’
Wendy grinnikt even in zichzelf. Wat een grote meid wordt het al. En wat een wijsheid voor een vijfjarige.

‘Echt waar?’ roept ze uit, ‘wat knap, Jade! Ga maar dan.’
Jade glundert er helemaal van. Ze geeft Wendy een knuffel en een kus en rent naar de ingang van de school. Bij de deur kijkt ze nog een keer om. Haar wangen zijn rood van het rennen. Wendy steekt haar duim op en zwaait naar haar. Jade zwaait lachend terug en dan is ze verdwenen.

‘Wat gaat het hard, hè,’ verzucht een vrouw naast haar.

‘Hou maar op! Voor je het weet zijn ze het huis al weer uit!’ lacht Wendy.

‘Zeg dat wel! Ik ben Dana trouwens. Mijn zoontje en ik zijn hier net komen wonen.’ Dana steekt haar rechterhand uit en Wendy schudt deze hartelijk.

‘Welkom, hoor. Ik ben Wendy.’

Een poosje nog staan ze samen te kletsen op het schoolplein. Het klikt onwijs goed.

‘Heb je anders zin in een kop koffie?’ informeert Dana.

‘Lekker!’ knikt Wendy. Het is ongeveer tien minuten lopen naar het huis van Dana. Onderweg vertelt Wendy het één en ander over de buurt. Ze merkt dat ze haar ogen slecht van Dana af kan houden. Wat een knappe vrouw is het. Golvende, donkerbruine haren vallen tot over haar schouders. Haar grote, donkere ogen kijken uitdagend de wereld in en haar lach geeft Wendy een blij en warm gevoel.

‘Hier is het,’ wijst Dana. Ze staan voor een ruime twee onder één kapwoning.

Wendy kijkt bewonderend naar het huis. ‘Het ziet er prachtig uit!’

Plots voelt ze Dana’s hand op haar onderrug. Voorzichtig duwt Dana haar de oprit op. ‘Kom, we gaan gauw naar binnen.’

In de keuken pakt Dana twee mokken uit een keukenkastje. Ze plaatst ze onder een koffiezetapparaat en drukt op een paar toetsen. Wendy staat nog bij het aanrecht.

‘Ga lekker zitten,’ zegt Dana hartelijk en ze wijst naar een knus zitje in de hoek van de keuken. Binnen drie minuten is de koffie klaar. Met een mok in elke hand loopt Dana naar Wendy. Ze wil de mokken op het tafeltje tussen hen in zetten, maar struikelt over een oneffenheid in de vloer. Dana geeft een gil van schrik en blijft net aan op de been. Een golf koffie gutst over de rand van één van de mokken en belandt op Wendy’s shirt.